На адной шчаснай дагледжанай клумбе жыла-была Ружа. Была яна заўсёды такі вытанчанай і акуратна падстрыжанай. Яе пяшчотныя пялёсткі колерам сваім нагадвалі аблокі на ўсходзе сонца і струменілі незвычайны водар. Тонкі і дзіўна ўстойлівы.

Добры Садоўнік аберагаў Розу ад пустазелля і не даваў зачерстветь глебе вакол яе каранёў. Калі наступалі холаду, Садоўнік падстрыгаў яе галіны, клапатліва укрываў на зіму. Прыходзіла вясна, а з ёй цяпло і сонца. Ціхія радасці гадовага дажджу і блажэнная пара цвіцення.

Але вось надышлі для садоўнікам цяжкія часы. Ўсё менш і менш часу ў яго заставалася для Ружы. А неўзабаве жыццёвы вір так закруціў яго, што ён зусім забыўся дарогу да кветніку. Глеба на ёй пакрылася жорсткай скарынкай, патрэскалася. Прама ў каранёў Ружы пасяліліся нахабны Чертополох і вульгарная Амброзія, а галіны яе абвіла беспардонная Повитель. Яны засланялі ад Ружы сонечнае святло, зладзеявата цягнулі вільгаць з-пад яе каранёў. Добрага садоўніка не было побач, і Ружы прыйшлося, забыўшыся гонар і правілы добрага тону, уступіць з імі ў канкурэнтную барацьбу. Калі насталі халады, яе доўгія цыбатых галіны няма каму было падстрыгчы і ахінуць, і яны засталіся безабароннымі ў зімовую сцюжу.

Але, як ні дзіўна, мабыць, пустазелле выратавалі галіны Ружы ад поўнай гібелі. З прыходам цяпла працягнулася барацьба за месца пад сонцам. Пустазелле пладзіліся і мацнелі, і цяпер галіны Ружы выглядалі з суцэльных зараснікаў.

Так прайшоў яшчэ год. На месцы падмерзлых за зіму Ружа выганяла вясной новыя настырныя уцёкі і не здавалася перад націскам сваіх нахабных суседзяў. Пакуль яна змагалася за існаванне, ёй не было калі думаць пра прыгажосць і вытанчанасці. Ёй наогул не было калі думаць. Ёй трэба было жыць, рассоўваючы іншых. І калі аднойчы Садоўнік ўспомніў пра яе, то не знайшоў сваю Розу на клумбе. Там рос куст Шыпшынніка, у які ператварылася дзікая Ружа, з чэпкімі густых галін, упрыгожанымі дзе-нідзе бледнымі неброскую кветкамі ...

У гэтым жыцці так лёгка здзічэлі. Не раставайцеся з любімымі!